The Districts „Telephone” – płyta bez końca

Długą płytę nagrali The Districts. Takie wrażenie dopada mnie za każdym razem, gdy jej słucham. W rzeczywistości jest to 13 piosenek trwających od 2 do 6 minut, czyli wszystko w granicach standardu. Jednak słucha się tego jak jednego długiego utworu. Nie ma znaczących skoków emocjonalnych, trudno zapamiętać konkretne piosenki, wyróżnić te charakterystyczne (najlepsze, najgorsze, ulubione). Ale niemal za każdym razem, gdy zaczyna się kolejna reaguję w podobny sposób – mówiąc w myślach „o, to jest fajne!” i nierzadko podkręcając dźwięk.

Jest to płyta „Telephone” wydana na początku tego roku. Zawsze ciekawi mnie jak artyści sami definiują swoją twórczość, więc The Districts o muzyce z „Telephone” mówią: „alternative folk jazz rock & roll sleepwalking sleepy punk”. Czy ktoś coś z tego rozumie? Jest w tym coś z folku, bo cała płyta ma taki knajpiano-westernowo-zapity klimat, jakby ktoś zaraz miał wejść i rozwalić ten lokal. Coś w stylu country w dalekim, dalekim tle. Na pierwszym planie świetny wokal – znudzony, wydzierający się, lekko chamski. Jak głos zdruzgotanego człowieka. Wiec jest też punk, bo zdruzgotany człowiek, mnóstwo niezorganizowanego hałasu, wrażenie wiszącej w powietrzu rozróby.

Bardzo fajnie to wszystko do siebie pasuje – rzężąca muzyka do zachrypłego wokalu o zabarwieniu „jest mi wszystko jedno”. Bardzo łatwo wchodzi się w klimat tej muzyki i bardzo chętnie się w nim zostaje. W bardzo prosty sposób porusza ona najważniejsze struny ludzkiej wrażliwości – gniew, smutek, strach, radość. W różnej kombinacji.

„Telephone” ma też taki klimat kina drogi (myślę, że może się jej dobrze słuchać w samochodzie, sprawdźcie, ja nie jestem kierowcą). Klimat kina drogi w takim sensie, że włącza się tą płytę i się „odjeżdża”, na dłuższą chwilę. Albowiem długą płytę nagrali The Districts, taką, której można słuchać bez końca.