W piątek, 3 lutego, Shannon Wright zaprezentowała światu swoją nową płytę „Division”. Płytę piękną, zagadkową i niepokojącą. Taką, która wyrywa słuchacza z jego bezpiecznej przestrzeni i przenosi w świat, w którym nie wszystko dzieje się tak, jak powinno. Towarzyszą temu silne emocje: rozgoryczenie, wściekłość, strach, ale i zrozumienie dla tego wszystkiego, co zdaje się być nie do zaakceptowania. „Division” to płyta, z której uchodzi wściekłość. Jest skomponowana jak historia o godzeniu się z losem, o nauce mądrości i przestawaniu rozszarpywania się przez złudzenia.
Rozpoczyna się wielkim niepokojem, szalejącą dysharmonią, ponurym marszem i łkającym śpiewem w tytułowej „Division”. Ta pierwsza na płycie piosenka jest jak zapowiedź, że coś nadchodzi – smutna zapowiedź, więc na kolejne utwory czeka się z niepokojem. Tymczasem, już w następnym – „The Thirst” – pojawia się pianino – tajemnicze, delikatne, uspokajające. To coś strasznego wciąż się zbliża, ale daje o sobie znać też ta druga siła, wydobywająca się z klawiszy, siła o nie mniejszej mocy. Właściwie cała płyta skomponowana jest jak starcie dwóch pierwiastków o zrównoważonej sile – zagłady i ratunku – ważących się na przeciwnych szalach. Z tym że muzyka Shannon Wright to nie zawody, w niej nie ma zwycięzców. Nie ma też bajek ze szczęśliwym zakończeniem. „Division” to w sumie antologia smutku, bo bez względu na to, co w niej odnajdziemy, czy zagładę, czy ratunek, to zawsze smutek będzie dominującym uczuciem.
Mimo wszystko jednak „Division” nie jest depresyjną płytą, kończy się piosenką „Lighthouse” (światłością), w której szalejące dźwięki pianina zachwycają i kończą się nagle, jak wypowiedź urwana w pół zdania. Dlatego Shannon Wright na „Division” przede wszystkim dodaje otuchy, właśnie tym pianinem, którego galopujące tony nie zwalniają tempa, tym pięknem, które nigdy całe nie wybrzmiewa do końca. Jest zagadką, którą każdy może odgadnąć na swój własny sposób.
Zobacz również:
„In Film Sound” Shannon Wright
„Providence” Shannon Wright
całkiem fajna