Jak w dusznej, zadymionej knajpie bez okien, z której nie możesz wyjść przed świtem. Wylęgarni świetnych historii autorstwa podejrzanych typów. Nawet nieźle się słucha, ale nie chcesz w tym uczestniczyć, być częścią ich opowieści. Jedynie dystans zagwarantuje przetrwanie, a o niego trudno, bo jest ciasno, duszno i tłoczno. Tak samo trudno zachować dystans wobec muzyki Bambara. Czuć trochę, że to jest kreacja, jakiś teatr zblazowanego typa, ale wierzy się mu, nawet jeśli udaje, a perkusja w „Serafinie” wciąga w tę opowieść bez reszty.
Dziesięć opowieści o przemocy, cierpieniu, ciemności i śmierci. Nazywają to „noise rock”, „noise pop”, „noir”, a jako koneserka wszystkiego, co ma „noir” w opisie, zwykle mam wielkie oczekiwania wobec takich tematów. W obrazach marki „film noir” równie ważny co fabuła jest klimat i pod tym względem płyta „Stray” jest niesamowita. Trudno powiedzieć, żeby on śpiewał (choć głos ma piękny), jego popisy wokalne przypominają trochę bitnikowskie poetyckie melorecytacje i niemrawy śpiew Lou Reeda – wszystko w czarno-białym klimacie legendarnego Greenwich Village z czasów świetności. Pod tym względem Bambara z Brooklynu nawiązują do najlepszych artystycznych tradycji Nowego Jorku.
Pomimo ciężkich tematów i ciężkiego klimatu, nie jest to przytłaczająca, depresyjna muzyka, której z trudem się słucha. Ma w sobie niezwykłą ekspresję i lekkość, a fragmentami jest wręcz kojąca, na przykład w „Stay Cruel” (pomimo tekstu o perwersyjnym bólu). Szczególna jest też „Sing Me to the Street” – jak ballada śpiewana w ulewnym deszczu i „Made for Me” – jeden z niewielu utworów, w których perkusja nie ma kluczowego znaczenia i który rozbrzmiewa rytmem drogi, jak opowieść życia zmęczonego trampa.
Chociaż czasem trudno dotrwać do świtu, to myślę, że każdy od czasu do czasu tęskni za takimi mroczno-poetyckimi klimatami zadymionych knajp. Dobrą wiadomością jest to, że Bambara, dzięki płycie „Stray”, serwuje je bez wychodzenia z domu.
